Rozdział 11

"Bo jak – w świecie, gdzie wszyscy starają się przeżyć za wszelką cenę – osądzać, tych, którzy decydują się na śmierć?  
~Paulo Coelho

31.09.2013

Pierwszy raz od jej pogrzebu czyli pierwszy raz od ponad pół roku zdecydowałam się tu przyjść. Wcześniej nie potrafiłam patrzeć na to co zrobiłam, na to do czego doprowadziło to co działo się w ciągu ostatnich miesięcy. Łzy spływały po moich policzkach, mieszając się z wielkimi kroplami deszczu. Szłam po cmentarnych alejkach, pchając wózek Franka i nie przejmując się, tym że byłam cała mokra. Nie mogłam znaleźć jej grobu. Zdecydowanie byłam wyrodną matką. 
(...) 
 Wieńce na jej grobie, kilka zniczy, drobne podarunki od przyjaciół z jej imieniem i głupimi frazami typu: "Pamiętamy", "Na zawsze w naszych sercach". Bo to nie prawda. Zapomną. Tylko ja nie zapomnę, przeze mnie nie ma jej już na tym świecie. Moje szczeniackie zachowanie doprowadziło ją do grobu. Położyłam na jej grobie maleńki bukiecik fiołków. Tak bardzo je lubiła.
(...)
Pojechałam do Natalii. Nadal nie zorientowała się, że Franek jest dzieckiem Marcina. Miałam nadzieję, że nigdy się nie dowie o tym jak jej matka skurwiła się z jej własnym mężem, że będzie szczęśliwa żyła, przez całe życie wierząc, że kobieta która dała jej życie była zwyczajnym, kochającym człowiekiem. Zostawiłam u niej Franka. Lepiej, żeby nie widział matki w takim stanie. Skłamałam, że wyjeżdżam na weekend i szybko wyszłam, zanim Marcin zdążył zostać ze mną sam na sam.
(...)  
Znów w uszach brzęczał mi niemiłosiernie dzwonek od telefonu. Podniosłam się z kanapy, spoglądam na wyświetlacz i znów to samo. Marcin. Po raz pierwszy od kilku tygodni nacisnęłam zieloną słuchawkę (a także pierwszy raz od naszego ostatniego spotkania) i wdałam się z nim w rozmowę. Jego głos już na mnie nie działał, to co było między nami umarło wraz z moją córką, a ja przez kolejne miesiące wmawiałam sobie, że jestem od niego uzależniona. Nie prawda. Wymyśliłam to, by usprawiedliwiać swoje głupie zachowanie.
 - Luiza, wytłumacz mi do jasnej cholery dlaczego tak się zachowujesz? - wysapał zdenerwowany
- Wybacz Marcin, to było głupie. Nie dzwoń do mnie więcej.- szeptałam spokojnie, bez cienia nerwów i nie
Odłożyłam telefon, nie czekając na odpowiedź. Już nigdy więcej nie będę na nią czekać. Już nigdy więcej nie powiem mu, że go kocham. Już nigdy więcej nie będę kłamać.
(...)
Kolejne sygnały, bałam się, że włączy się poczta głosowa, tak jak każdego dnia, przez ostatnie siedem miesięcy. A jednak nie. Trudno mi uwierzyć, że coś się zmieniło. Słyszałam jego miękki głos wypowiadający jakieś nic nieznaczące "Halo", "Co się stało?". Nie słuchałam tego co do mnie mówi, przez łzy szepcząc jedynie: - Przyjedź, Michał, błagam.
Rozłączyłam się padając na łóżko.
(...)
Minął kwadrans. Wyjęłam z szuflady album, a z niego cztery zdjęcia: zdjęcie moje i Franka, zdjęcie bliźniaczek, zdjęcie Marcina i Natalii, a także zdjęcie z Michałem. Chwyciłam długopis i z tyłu każdego zdjęcia napisałam krótką wiadomość. Wsadziłam zdjęcia w koperty i podpisałam odpowiednimi imionami.
(...)
Pół godziny. Odrobinę ogarnęłam mieszkanie, poodkurzałam, umyłam podłogę na korytarzu.
(...)
Godzina. Założyłam szpilki, białą, sięgającą do kolan sukienkę, uczesałam się i umalowałam. W najważniejszym momencie życia powinno wyglądać się przyzwoicie.
(...) 
Dwie godziny. Nie wierzyłam, że samochód Michała utknął w korkach. Po prostu mnie zostawił. Zostawił mnie w momencie, gdy najbardziej go potrzebowałam. Czyli jednak mnie nie kochał. Wystukałam na telefonie numer mężczyzny, a gdy odezwał się głos, zignorowałam go i szepnęłam:
- Do widzenia. Kocham cię. Mimo wszystko.
Ostatnie opakowania leków nasennych i uspokajających poszły w ruch. Połknęłam je wszystkie, popijając cholernie zimną wódką. To koniec.
~~~~~~~~~~
Wybaczcie za tak dużo prologu w tym odcinku, ale by wyjść na przysłowiową prostą musiałam wrócić do punktu wyjścia. Tym samym informuje Was, że jestem w trakcie pisania dwunastego i przedostatniego odcinka (nie licząc epilogu) tego oto bloga. Myślę, że liczba rozdziałów podpowie Wam o kim będzie moja następna historia ;))

Wszystkie autorki, które poprosiły o Czytankach na ocenę: proszę bądźcie wyrozumiałe dla biednej J., która za trzy tygodnie ma egzamin, napierdziela z powtórkami, dodaje rozdziały, gra, śpiewa, tańczy, staje na głowie i nie wiem co jeszcze. Wszystkie oceny zostaną dodane do końca miesiąca kwietnia na pewno, podejrzewam, że nawet wcześniej.